Kościół parafialny spalił się 30 lipca 1803 roku z bliżej nieokreślonych przyczyn, pożar rozpoczął się w kościele. Wraz z kościołem, zabudowaniami plebańskimi, spłonęły stojące obok szynkownia i dom szpitalny dla ubogich wraz z ogrodem. Z pożogi, ocalała tylko kaplica św. Jana Nepomucena. Dzień po spaleniu kościoła ks. Józef Sztoltman przekazał Teodorowi Węsierskiemu, (dziedzicowi dóbr w Myszkach i w Sławnie) kwotę 500 talarów na odbudowę świątyni. Teodor Węsierski był wówczas kolatorem kościoła w Sławnie, dlatego po spaleniu kościoła przekazał 100000 sztuk cegły palonej na odbudowę kościoła. Odtąd ciche msze odprawiano w zachowanej kaplicy św. Jana Nepomucena. Natomiast kaplica cmentarna pw. św. Rozalii przez ponad 40 lat służyła mieszkańcom, jako kościół parafialny. Od spalenia się kościoła, wszystkie nowe budynki, starano się stawiać w taki sposób, aby nie kolidowały z nowym kościołem. Natomiast pusty plac, na którym stał szpital z ogrodem, został przekazany wraz z 2 hubami ziemi, dla dominium. Starania o odbudowę kościoła podjął ks. Kieramuszewski, który pertraktował w tej sprawie z Arcybiskupim Konsystorzem Generalnym i z Królewskim Urzędem Radco Ziemiańskim. Szczególnie obszerną korespondencję w sprawie odbudowania kościoła prowadził ks. Kieramuszewski, który rozpoczął starania o jak najszybsze rozpoczęcie budowy nowego kościoła. Odbudowa kościoła trwały tak długo, ponieważ kolator i parafianie w owym czasie nie posiadali odpowiednich funduszy. Przedłużało się również wydanie zezwolenia na budowę kościoła od Królewskiej Rejencji. Ks. Kieramuszewski w liście do Arcybiskupiego Konsystorza z dnia 23 listopada 1835 roku prosił o przyśpieszenie rozpoczęcia budowy nowego kościoła. Niestety ówczesny Królewski Radca Ziemiański Gumpert oświadczył, że odmawia wyrażenia zgody na rozpoczęcie budowy kościoła. Gumpert konkretnie dał do zrozumienia, że jego zdaniem osobę, która podejmie się w tym czasie rozpoczęcia budowy kościoła, uzna za nieroztropnego i niebacznego swego dobra. Również ówcześni patronowie kościoła, dziedzic Sławna Neumann i Węsierski (dziedzic wsi Myszki) oświadczyli, że wybudowanie nowego kościoła uważają, za niepotrzebne. Tym decyzjom sprzeciwili się reprezentanci gminy parafialnej, wraz z kolegium kościelnym. Zażądali, że chcą, aby kościół parafialny, został odbudowany na wzór i podobieństwo kościoła św. Piotra w Gnieźnie ze stosowną kopułą i murowany. Na odbudowę kościoła miały być złożone składki od parafian, oraz 500 talarów od ks. Sztoltmana i składki ze strony członków gminy parafialnej. Swoją zgodę wyraził też dziekan Kucharski, który poprosił Arcybiskupiego Konsystorza o wyrażenie zgody na ruszenie z odbudową kościoła.             W obrębie parafii znajdowały się wsie: Berkowo, Brudzewek, Brudzewo, Charzewo, Głęboczek, Głębokie, Gniewkowo, Kamionek, Myszki, Olędry Ujejskie, Olędry Witakowskie, Olędry Żelice, Piaski Gościniec, Popkowo, Skrzetuszewo, Sławno, Sroczyn folwark, Tomaszewo, Ujazd, Węgorzewo, Witakowice, Wolanki, Zakrzewek młyn, Zakrzew.

             Z dokumentu dotyczącego wizytacji generalnej odbytej w 1811 roku Dekanatu Gnieźnieńskiego świętej Trójcy dowiadujemy się, że została przeprowadzona przez ks. Jakuba Nerenga, oraz, że wraz z nią odbyta została jednocześnie wizytacja Dekanatu Gnieźnieńskiego św. Michała, przez ks. dziekana Jana Józefa Sztoltmana. Sekretarzem przy tej wizytacji był ks. Jerzy Luna proboszcz z Niechanowa z dekanatu, którym zarządzał ks. Sztoltman.  Po śmierci ks. Nerenga, oraz ks. Sztoltmana, który zmarł 28 VII 1811 roku, tuż po odbyciu wizytacji parafii w Złotkowie. Wizytację w obu tych dekanatach kontynuował dalej ks. Jerzy Luna, który będąc już nowym dziekanem Dekanatu św. Trójcy, w 1816 roku wybrał sobie na sekretarza ks. Józefa Budzyńskiego, proboszcza z Marzenina ze swego dekanatu.       Kolejna wizytacja odbyła się 11 lipca 1832 roku. Wizytacja ta odbyła się zgodnie z ustawą wydaną na archidiecezję, względem corocznie odbywanych wizyt po dekanacie. Wizytatorem był ks. dziekan Sucharski, który dokonał weryfikacji opisu parafii, stworzonej wcześniej przez ks. Kanonika i dziekana Lunę podczas jego ostatniej wizytacji parafii sławieńskiej przed śmiercią. Z dokumentu pokontrolnego dowiadujemy się, że w Sławnie istniała jedna szkoła katolicka. Do szkoły tej zimą chodziło 65 dzieci, natomiast latem tylko 20 dzieci, z powodu prac polowych. W związku, z tym pleban po skończonym nabożeństwie bardzo często napominał rodziców, aby posyłali swoje dzieci regularnie do szkoły. Ksiądz przekazywał w tej sprawie regularnie raporty do Urzędu Radco Ziemiańskiego (np.8 października 1834 roku).

             W 1837 roku, w skutek zmian terytorialnych, nastąpił podział parafii Waliszewskiej. Parafia pw. św. Katarzyny została włączona do Dziekanowic i Sławna.

              Dopiero w 1844 roku dzięki staraniom Ks. Kieramuszewskiego, patrona i parafian, zbudowano nowy murowany kościół. Stanął on na placu, na którym dotychczas znajdował się szpital dla ubogich wraz z ogrodem oraz kościół parafialny z cmentarzem.

               Kolejna wizytacja dekanalna odbyła się 29 października 1844 roku, czyli tuż po zbudowaniu nowego kościoła. Zbiegło się to w czasie ze śmiercią ks. Kieramuszewskiego, który zmarł 25 października 1844 roku o godzinie 6 wieczorem. Zmarłego pochowano 28 października 1844 roku. Proboszczem parafii został ks. Walenty Przybyszewski. Z powyższego dokumentu pokontrolnego dowiadujemy się również, że kościół parafialny został wybudowany w latach 1842-1843 z palonej cegły i do dnia 3 października 1843 roku został całkowicie wykończony. Po wybudowaniu kościół został wyświęcony przez ks. Sucharskiego. W dokumencie tym odnajdujemy kolejny opis kościoła.

            W kościele znajdują się 3 ołtarze: wielki i dwa boczne, karmazynowymi merynosami obita. Obraz św. Mikołaja, w ramy wyzłacane oprawiony, kosztem patrona, hrabiego Albina Węsierskiego, w Dreźnie sprawiony.  W ołtarzu znajduje się mała szafeczka, czyli Cemborium do chowania, Najświętszego Sakramentu, w zamek i kluczyk opatrzona i trzy kanony, nowe za szkłem. W kościele, znajduje się chór, organy nowo sprawione o ośmiu głosach i dwu miechach, positiva o 5 głosach, z dwoma mieszkam (naprawa organów, przeprowadzona została w latach 1882-1883), z kościółka św. Rozalii zabrana, a sprawiona przez, zmarłego proboszcza Kieramuszowskiego, organistą był Andrzej Donajski. Z chóru jest wyjście, po drabinie na sufit kościoła, który jest z desek składany i 6 słupami podparty. Drzwi jest 5, jedne wielkie z zawiasami i zamkami, ławek dla ludzi jest 20, z poręczami, dwie ławki bez poręczy, jedna przy ścianie, druga na chórze, oraz dwie ławki dla kolatorów, z drzwiczkami i zamkami.  W wieży kościoła, znajduje się 9 okien, w tym jedno wielkie okno z żaluzjami, oraz 4 dzwony w wieży.

             Od 1842 roku role plebańskie liczyły 100 hektarów (kwota podatku wynosiła 86.76 marek). 370 mórg ( 92,5 ha) z łąkami i jeziorkiem wydzierżawiono Teofilowi Pepińskiemu. Po raz kolejny role plebańskie zostały wydzierżawione od 11 maja 1876 roku do 1888 roku, do dnia świętego Jana. Przez pierwsze trzy lata, po 375 marek, w następnych trzech latach po 900 marek w sześciu ostatnich latach po 1350 marek. Natomiast po śmierci ks. Przybyszewskiego role plebańskie (sad, łąka i role, od kościoła do jeziora) wydzierżawione zostały na kolejne 6 lat, po 200 marek, ponownie Teofilowi Pepińskiemu.

 

   
 Wnętrze kościoła pw. św. Rozalii. Fotografia własność autora.

 Kościół  pw. św. Mikołaja, strona zachodnia.  Fotografia własność autora.

  Kościół pw. św. Mikołaja, strona wschodnia.  Fotografia własność autora.

             Albin Węsierski wraz z żoną Ludwiką z Kwilickich, byli fundatorami w 1865 roku, monstrancji gotycko-renesansowej z 1514 roku, która została odnowiona nakładem hrabiegoWojciecha Chełmickiego.

             Z protokołu przyjęcia mienia przez dozór kościelny od księdza Przybyszewskiego, znajdujemy, kolejne informacje dotyczące się kościoła parafialnego.

- Kościół jest cały murowany, cmentarz to jest miejsce przy kościele świętej Rozalii murem ogrodzony, plebania budowana w pruski mur, z jednej strony deskami obita w lichym stanie, oficyna murowana pod dachówką, nowa stodoła z cegły palonej pod papą, owczarnia murowana pod dachówką, obora w pruski mur pod słomą, kurniki i świński chlew zupełnie podupadłe, dom mieszkalny dla organisty pod słomą w lichym stanie, ogrodzenie od strony drogi z kamieni polnych, od ogrodu ze sztachet drewnianych część mórg, sad i ogród jest pod zarządem księdza Przybyszewskiego.

            Według kolejnego spisu parafian z 1882 roku dowiadujemy się, że do parafii należały wsie: Sławno wieś, Sławno dominium, Berkowo folwark, Brudzewko kolonia, Charzewo dominium, Dziećmiarki dominium, Głębokie dominium, Głębokie Huby, Hieronimowo Huby, Imiołki dominium, Józefowo Huby, Kamionek folwark, Myszki, Popowo folwark, Skrzetuszewo dominium, Słępowo folwark, Sroczyn dominium, Tomaszewo kolonia, Ujazd z Hubami, Witakowice dominium, Węgorzewo, Zakrzewo, Żylice. Po śmierci księdza Amandusa Nagela, znajdujemy kolejny opis, parafii z 1882 roku,  

          Sławno, wieś w archidiecezji gnieźnieńskiej w dekanacie św. Trójcy położona, należąca do wielmożnego Wojciecha Chełmickiego, dziedzica dóbr zakrzewskich ma dwa kościoły:

1/ Kościół parafialny murowany z palonej cegły pod podwójną dachówką z wieżą łupkiem pokrytą oraz dranicami pokryty, także z wieżą. Budowany w latach 1841-1842 a przez księdza dziekana Sucharskiego 3 października 1843 roku pod wezwaniem świętego Mikołaja benedikovany, (czyli poświęcony). W 1876 roku zbudowana staraniem hr. Albina Węsierskiego kaplica od strony południowej o wymiarach: 18 m długi x 10,3 m. szer. Pod kaplica mieszczą się groby familii Węsierskich. Przy ołtarzu Matki Bożej Różańcowej jest umieszczona ławka kolatorska, naprzeciw ławki kolatorskiej przy ołtarzu świętego Jana Nepomucena stoi ławka dziedziców wsi Myszki, obok byłych dziedziców Witakowic a z przodu ławka właścicieli wsi Dziećmiarki. Monstrancja z 1514 roku, będąca darem Wielmożnego pana hrabiego, Albina Węsierskiego.     

2/ kościółek pw. św. Rozalii, stoi na cmentarzu parafialnym, zbudowany wśród lasu na wzgórzu, za wsią po lewej stronie na osobnym miejscu między okopami od drogi do Kamionka wiodącej w zeszłym wieku wybudowany, stawiany w szachulec, na około tarcicami obity z wieżą dzwonnicową. Kościółek długi jest na łokci 26, szeroki łokci 14. Dach tarcicami jest obity, na tarcicach szkuty, na wieży, znajduje się karpia łuszczka, gałka na wieży jest obita blachą, krzyż zaś, jest żelazny wyzłacany. W kościółku okien większych znajduje się 6, mniejszych są 4, oprawne w ołów. Ołtarzy są trzy, większy, jest snycerskiej roboty biało malowany, dwa na ścianie malowane, sklep, czyli krypta znajduje się, pod całym kościółkiem, w ścianach jest murowany. Partatyt, jest nowy, konsekrowany 13 maja 1778 roku, przez biskupa Jana Politańskiego, w nim złożone są relikwie św. Walentego.

             W 1885 roku do starej plebanii dobudowano dwa pokoje na parterze i jeden pokój na piętrze z cegły palonej. Wieża dzwonnicowa kościoła pw. św. Rozalii nakryta jest cebulastym hełmem, pod sufitem kościoła na belce umieszczono figurę św. Rozalii z dwoma puttami. W kościele znajdują się też dwie figury, św. Teresy z różami, Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia. Sławno w okresie od 1798 roku do 1912 roku należało do dekanatu gnieźnieńskiego Świętej Trójcy. W granicach dawnego dekanatu Świętej Trójcy oprócz Sławna znajdowały się następujące parafie: Czerniejewo, Dąbrówka Kościelna, Dziekanowice, Grzybowo, Imielno, Jarząbkowo, Kędzierzyn, Kiszkowo, Łubowo, Marzenin Niechanowo, Pawłowo, Pobiedziska, święty Wawrzyniec, Witkowo, Września, Węglowo, Wronczyn i Żydowo. Według opisu wsi i kościoła parafialnego, który odnajdujemy w dokumencie pokontrolnym z lipca 1832 roku, Sławno i parafia położone były w powiecie gnieźnieńskim i należały do departamentu bydgoskiego.